Strony główne godz. 08:00.
Ogłoszenia i Intencje godz. 16:16.
S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej stronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od 21 lat (09.03.2004) mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100070016293938
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
Bez wychodzenia z domu można wpłacać na podane konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty, inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Andrzeja Przybylskiego,
biskupów pomocniczych i Konferencja Episkopatu Polski.
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony.
Abp Andrzej Przybylski
Metropolita Katowicki
Bp Marek Szkudło
Bp Adam Wodarczyk
Bp Grzegorz Olszowski
"... Jedna minuta czasu jest skarbem tak drogocennym jak sam Bóg ..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Czuwanie, ks. Janusz Mastalski
Coraz częściej w prasie publikuje się różnego rodzaju rankingi i tabele, które są wynikiem podsumowania ankiet na temat wielu środowisk. Jedną z takich ankiet przeprowadzono w Anglii, dotyczyła ona lęku. Wśród wielu pytań zadano również takie: "Czego Pan (Pani) boi się najbardziej?".
Odpowiedzi były dosyć zaskakujące i ułożyły się następująco:
1. pająki
2. zamachy terrorystyczne
3. węże
4. wysokość
5. śmierć
6. dentysta
7. zastrzyk
8. wystąpienia publiczne
9. zadłużenie
10. podróż samolotem
Lęk jest więc powszechnie obecnym uczuciem, towarzyszącym człowiekowi od początku jego istnienia. Może on mobilizować, ale ma także działanie paraliżujące. W jednej z polskich parafii doświadczyła go pewna kobieta, która przeżywała nieudany związek swojego syna. Lęk przed przyszłością ukochanego dziecka powodował bezsenność, frustrację, w konsekwencji przygnębienie paraliżujące wszelką aktywność.
Strach może jednak mieć i pozytywne skutki. Jest on też w pewien sposób wpisany w Adwent, który po raz kolejny rozpoczynamy. Dzisiejsza Ewangelia niesie ze sobą fundamentalne przesłanie Jezusa: "czuwajcie!". Lęk z postawą czuwania jest organicznie związany. Chodzi o to, aby nie minąć się z Bogiem. Jest to więc strach przed jak pisał św. Augustyn "Bogiem przechodzącym obok". Jest to obawa związana z właściwym wykorzystaniem czasu radosnego oczekiwania na przyjście Pana.
Rozpoczynamy Adwent. Przeżywamy początek roku liturgicznego. Kiedy mówimy o początku czegoś, zawsze mamy też na myśli koniec. Ewangelia mówi dziś właśnie o tym zakończeniu, kiedy Chrystus przyjdzie po raz ostatni, aby zaprosić nas na ucztę niebieską. Powinniśmy więc z pewnym lękiem (mobilizującym) pochylić się nad wezwaniem "czuwajcie!". Co ono oznacza, co z niego wynika?
Czuwanie przede wszystkim zakłada aktywność. Czuwający człowiek nie może być bierny. Jeśli matka czuwa przy kołysce, to nasłuchuje, spogląda na swoje ukochane maleństwo. Jest aktywna, bo wie, że nie może "przespać" trwania przy dziecku. W Adwencie potrzeba takiej aktywności, polegającej na przysłuchiwaniu się swojemu sumieniu. Jest ono wpatrywaniem się w swoje serce, swoje wnętrze, aby dokonać przemiany i oczyszczenia. Ten wgląd w samego siebie jest potrzebny, aby nie minąć się z Bogiem. Adwent to czas zrobienia w sercu miejsca dla Chrystusa, co wiąże się z aktywnością zarówno modlitewną, jak i moralną. Czasem chodzi o drobiazgi, które zakłócają komunikację z Bogiem i innymi ludźmi. Święty Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu mówił: "Rozumiejcie chwilę obecną". Ten Adwent się nie powtórzy. Trzeba więc go wykorzystać w pracy nad sobą. Jeśli nie zmobilizujemy się w tym czasie do aktywności w powrocie do Pana, będzie to czas stracony. Wtedy zaś naprawdę pojawi się lęk przed Bogiem przychodzącym.
Oprócz aktywności czuwanie zakłada jeszcze inną ważną postawę. Jest nią gotowość. Człowiek czuwający ma świadomość zagrożeń, które mogą być przyczyną wielu nieszczęść. Najlepszym obrazem tej gotowości jest czuwanie przy łóżku chorego. Ci, którzy pielęgnują obłożnie chorego, doskonale wiedzą, jakie zagrożenia czyhają w takiej sytuacji. Są to np. odleżyny, infekcje, które mogą doprowadzić do zapalenia płuc, a w konsekwencji do śmierci. Czuwający przy chorym są gotowi, aby im przeciwdziałać (np. zmieniając pozycję leżącego). Człowiek gotowy posiada środki do przeciwdziałania problemom. Owa gotowość jest chęcią sięgnięcia po nie. W Adwencie takim środkiem, który przeciwdziała minięciu się z Mistrzem z Nazaretu, jest łaska. Trzeba więc zadbać o stan łaski uświęcającej, o możliwość (gotowość) częstej Komunii Świętej. Trzeba cenić sobie stan łaski uświęcającej, ponieważ jest to gotowość na przyjście Pana. Święty Paweł w Liście do Rzymian apeluje: "przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa". Jakże potrzebna jest postawa nieunikania Chrystusa oraz pragnienie spotkania się z Nim, gotowości przyjęcia Go do serca.
Trzeba zaznaczyć, że czuwanie zakłada jeszcze jedną postawę postawę oczekiwania. Człowiek czuwający "wygląda", wyczekując niecierpliwie na przyjście Tego, który przychodzi. To wyczekiwanie ma na celu nieprzeoczenie ważnych znaków, które zapowiadają przyjście. Znakiem może być zdarzenie losowe czy drugi człowiek. Coraz częściej naszą ojczyznę nękają różne klęski żywiołowe. Może to jest właśnie znak do opamiętania się dla współczesnej cywilizacji, dumnej ze swoich osiągnięć, która nie potrafi jednak dać sobie rady z naturą. Adwent ma być czasem odczytywania znaków. W Liście do Rzymian św. Paweł o tym rozpoznawaniu znaków pisze tak: "noc się posunęła, a przybliżył się dzień". Wyglądajmy więc przyjścia Pana, ale bądźmy na nie przygotowani.
Carl Jung pisał przed laty: "Twoja wizja przyszłości rozjaśni się tylko wtedy, kiedy spojrzysz na własne serce". Lękamy się przyszłości, lękamy się tego, co będzie jutro, pojutrze, za miesiąc. Jeśli w sercu będzie pokój, postawa czuwania, a więc aktywności, gotowości i oczekiwania, żadne "wichury życia" nas nie złamią. Zatem Adwent to czas czuwania, które wzmacnia.
Początek Adwentu kojarzy się ze Mszą św. o poranku, ze świecą roratnią. Potem czas jakby przyspiesza, bo zaczną się przygotowania do Bożego Narodzenia. Jezus w Ewangelii przedkłada ku naszej rozwadze to, co często umyka nam w gorączce przedświątecznych przygotowań: czuwanie, a czasem nienazwaną do końca tęsknotę. Czego oczekujemy, za czym tęsknimy? Przedmiotem czuwania jest przyjście Zbawiciela na ziemię, przeżywane jako pamiątka narodzin Syna Bożego, a także Jego powtórne przyjście w chwale na końcu czasów. Oba wydarzenia są bardzo różne. To pierwsze już miało miejsce, gdy to drugie jest jeszcze przed nami. To w Betlejem odbyło się "wśród nocnej ciszy" i niewielu dowiedziało się o nim. Powtórnemu pojawieniu się Jezusa na ziemi będą towarzyszyły niezwykłe znaki na niebie i na ziemi. Usłyszymy głos trąb anielskich. Chrystus przyjdzie w chwale, i wszyscy ludzie będą tego uczestnikami. Jest jednak coś, co pozostaje wspólne obu wydarzeniom. Syn Boży przychodzi na ziemię, aby zamieszkać wśród ludzi. Nasz ziemski dom staje się Jego domem: Pan wszelkiego stworzenia uznał nas za godnych wspólnoty ze sobą! W przypadku pierwszego przyjścia uczynił ziemię swoim domem na 33 lata. Kiedy powtórnie przyjdzie w chwale, uczyni ją wspólnym mieszkaniem z nami już na wieki! Jest więc na co czekać i za czym tęsknić.
I Niedziela Adwentu rozpoczynająca nowy rok liturgiczny obchodzona jest jako Niedziela Trzeźwości.
MODLITWA DO MATKI BOŻEJ O TRZEŹWOŚĆ
Maryjo, Królowo Polski i Wspomożycielko wiernych!
Wejrzyj, prosimy, na nasz Naród i broń jego synów przed nałogami, a zwłaszcza nałogiem pijaństwa.
Spójrz, Matko, na spustoszenie spowodowane klęską alkoholizmu.
Otocz opieką nieszczęśliwe rodziny, zrujnowane alkoholizmem i udziel im radości wyzwolenia z tego nałogu i jego następstw.
Prosimy, byś zakrólowała w Narodzie trzeźwym i zdrowym, wiernym Bogu,
Krzyżowi, Ewangelii i Kościołowi Świętemu.
Modlitwa ALKOHOLIKóW.
Boże, użycz mi pogody ducha,
abym godził się z tym czego zmienić nie mogę,
Odwagi, abym zmieniał to, co zmienić mogę,
I Mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego.
Łacińskie słowo adventus jest tłumaczenia greckiego epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu urzędu. W języku natomiast religijnym oznaczał coroczne przebywanie bóstwa do świątyni, czy miejsc uprzedniej manifestacji. Przyjście to połączone było z uświęcającymi działaniem bóstwa i przebywaniem między wyznawcami. Rocznice takie przyjścia obchodzono uroczyście. Filokalus użył słowa adventus na określenie dnia wystąpienia Konstantyna na tron cesarski. W chrześcijaństwie termin adventus stał się klasycznym wyrażeniem na oznaczenie przyjścia Chrystusa. tak w sensie Wcielenia, jak również powtórnego przyjścia w chwale. w V w. na oznaczenie czasu przygotowania do Narodzenia Pańskiego spotykamy także określenie; ante natale Domini lub adventus Domini.
Okres ten został ustanowiony w Kościele w IV wieku, podczas Synodu w Saragossie w 380 roku. W VI wieku papież Grzegorz Wielki zalecił, by Adwent trwał cztery tygodnie. Okres ten niemal od samego początku miał mieć radosny wydźwięk (oczekiwanie na narodzenie Zbawiciela), jednocześnie jednak powinien skłaniać do refleksji i pokuty, dlatego ustalono, że kapłani będą nosić w tym okresie fioletowe szaty liturgiczne.
Bóg daje nam kolejny Adwent do przeżycia. Bo oto rozpoczyna się nowy liturgiczny rok. Znowu szansa przeżywania naszego życia jakby od nowa, w świetle z większą niż przedtem przez nas uświadomioną obecnością Boga, który nie zniechęcając się realizuje wciąż dzieło naszego. A my dlaczego wciąż śpimy, mimo że "noc się posunęła, a przybliżył się dzień".
Symbole i zwyczaje Adwentowe.
Z okresem Adwentu związane są różne symbole i zwyczaje. Wieniec adwentowy zrobiony jest z gałązek drzewa iglastego, najczęściej ze świerku i sosny. W kolistym wieńcu umieszcza się 4 świece. Każda ze świec symbolizuje kolejną niedzielę Adwentu i jest tego dnia podczas wspólnej modlitwy lub posiłku zapalana. Pomysł na wieńce adwentowe pojawił się w Niemczech ok. 1830 roku. Innym przykładem tradycji zaczerpniętej od niemieckich luteran z tego okresu jest kalendarz adwentowy. Służył on do odliczania dni od pierwszego dnia Adwentu aż do Wigilii Bożego Narodzenia. Przykładem naszych lokalnych zwyczajów związanych z okresem Adwentu jest gra na ligawkach. Ligawka to wygięty łukowato, wykonany z drewna instrument w formie rogu o długości około 1 metra. Grane na nim smętne melodie przed wschodem słońca mają przypominać ludziom o nieuchronnym nadejściu końca świata i obwieszczają nadejście Syna Bożego. Zwyczaj ten ma związek z Roratami czyli mszą roratną. Jest to pierwsza msza w okresie adwentu celebrowana o wschodzie słońca. Jednak coraz częściej żeby umożliwić dzieciom udział w mszy Roraty są przenoszone na wieczór, albo późne popołudnie. Podczas Rorat, które są mszą wotywną dla Najświętszej Maryi Panny, zapala się dodatkową świecę - roratkę, która symbolizuje obecność czuwającej Maryi.
Zwyczaje Adwentowe
Msza Roratnia
Świeca roratnia
Wieniec Adwentowy
Wieniec adwentowy wywodzi się z symboli światla
Wykonany jest z gałązek drzew iglastych
Na wieńcu są ynieszczone cztery świece
symbolizującze cztery niedziele adwentowe
Świece zapala sie w kolejne niedziele Adwentu
Lampiony Adwentowe
Świece Adwentowe
Kalendarze Adwentowe
Roraty, adwentowe msze odprawiane o wschodzie Słońca, podkreślają wyjątkowość tego okresu. Nazwa "roraty" pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście (introitu), rozpoczynającej się od słów "Rorate caeli desuper" - "Spuśćcie rosę niebiosa". Msza roratnia, czyli msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu, jest śladem dawnego obchodzenia święta Zwiastowania Pańskiego w okresie Adwentu - 18 grudnia. W starożytnych i średniowiecznych księgach liturgicznych polecano odprawianie tej mszy o Najświętszej Maryi Pannie w tygodniu poprzedzającym Boże Narodzenie lub nawet przez cały Adwent. Tak wyjątkowa obecność Matki Bożej w Adwencie ma głęboki sens. Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania. Jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Z Izraelem czekała na Mesjasza, a kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało. Razem z Kościołem czeka na przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.
Święty Franciszek Ksawery, urodził się 7 kwietnia 1506 r. na zamku Xavier, w kraju Basków. Po ukończeniu szkoły elementarnej Franciszek udał się do Paryża by podjąć studia uniwersyteckie. Studia te ukończył stopniem magistra. Przez jakiś czas wykładał w College Dormans-Beauvais. Tam poznał św. Ignacego Loyolę, który powtarzał mu: "Cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat zyskał, a na duszy swej szkodę poniósł" (Mt 16,26). Będąc wykładowcą, studiował równocześnie teologię, bo zamierzał poświęcić się służbie Bożej. Oprócz Franciszka, do św. Ignacego dołączyło się jeszcze kilku innych młodych ludzi gotowych służyć Kościołowi w trudnym okresie reformacji. 15 sierpnia 1534 r. na Montmartre w Kaplicy Męczenników złożyli śluby zakonne, poprzedzone ćwiczeniami duchownymi. To zalążek Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). Święcenia kapłańskie przyjął w Rzymie w 1537 r. W 1541 r. wysłany na misje, przez 10 lat apostołował w Indiach, Japonii i na wyspach. Wszędzie głosił słowo Boże, katechizował, chrzcił. W Goa zorganizował seminarium duchowne, aby miejscowi kandydaci mogli przygotowywać się do kapłaństwa. Zmarł z wyczerpania w 1552 r. w drodze do Chin, na wyspie Sancjan. W 1927 r. Pius XI ogłosił go głównym patronem misji katolickich, obok św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Opracowano
na tydz. 30.11.2025. - 07.12.2025.
Po nacisnięciu na niżej podany napis można przejść na drugą część strony głównej.
ZARZĄDZENIA I KOMUNIKATY
( niżej)
INFORMACJA O DYSPENSIE ARCYBISKUPA ANDRZEJA PRZYBYLSKIEGO
METROPOLITY KATOWICKIEGO
od obowiązku zachowania wstrzęmięźliwości od pokarmów mięsnych
w piątek, 5 grudnia 2025 roku.
Poniżej link do treści "Informacji o dyspensie".
TREŚĆ INFORMACJIAbp Andrzej Przybylski
Metropolita Katowicki
LIST PASTERSKI ARCYBISKUPA ANDRZEJA PRZYBYLSKIEGO
METROPOLITY KATOWICKIEGO
na Adwent 2025.
Poniżej link do treści "Listu pasterskiego".
TREŚĆ LISTU PASTERSKIEGOAbp Andrzej Przybylski
Metropolita Katowicki
TREŚĆ LISTU.Proszę nacisnąć na treść listu.
TREŚĆ APELU.Proszę nacisnąć na treść apelu.
KOMUNIKAT
Biskupa Marka Szkudło
Administratora Archidiecezji Katowickiej
O REKRUTACJI DO WYŻSZEGO ŚLĄSKIEGO SEMINARIUM DUCHOWNEGO W KATOWICACH
Poniżej link do treści "KOMUNIKATU".
TREŚĆ KOMUNIKATUDO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).
Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.