Strony główne godz. 14:35.
Ogłoszenia i Intencje godz. ......
S Z C Z Ę Ś Ć B O Ż E
Tym śląskim pozdrowieniem witamy Was na naszej stronie internetowej
Ojciec Święty Jan Paweł II, powiedział "Niech nie znika to piękne pozdrowienie "Szczęść Boże" i "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". Pozdrawiajcie się tymi słowami, przekazując w ten sposób najlepsze życzenia (bliźnim). W nich zawarta jest wasza chrześcijańska godność. Nie dopuście, aby ją wam odebrano".
Jest nam niezmiernie miło, że odwiedziłeś naszą stronę. Znajdziesz na nich informacje o naszej posłudze duszpasterskiej, o wspólnotach, w których możesz pogłębiać swoją wiarę, a także dowiesz się co słychać w naszej parafii, jej historię.
Strona nasza od 20 lat (09.03.2004) mieści się na Serwerze "OPOKA" pod adresem http://www.nmpwelnowiec.katowice.opoka.org.pl/
Fundacja Opoka została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w dniu 5 czerwca 1998 r. Jej zadaniem jest służenie Kościołowi katolickiemu w Polsce w zakresie tworzenia systemu elektronicznej wymiany informacji oraz serwisu internetowego www.opoka.org.pl.
Informacje o naszej parafii można znaleźć również na serwisie społecznościowym FB (facebook)
pod adresem jak niżej:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100070016293938
SKARBONKA
Drodzy Parafianie i Przyjaciele parafii NMP Wspomożenia Wiernych.
Z serca dziękujemy za Waszą troskę i materialną pomoc w utrzymaniu naszej świątyni.
Bez wychodzenia z domu można wpłacać na podane konto bankowe.
"DANE KONTA".
WAŻNE
Zarządzenia, Komunikaty i inne pisma Metropolity Katowickiego Arcybiskupa Adriana Józefa Galbasa SAC
oraz biskupów pomocniczych.
Treści tych dokumentów można przeczytać na końcu (dole)) strony.
Abp Adrian Józef Galbas SAC
Bp Marek Szkudło
Bp Adam Wodarczyk
Bp Grzegorz Olszowski
"... W zwalczaniu błędów i czynieniu dobra zaufajcie Jezusowi i Maryi a będziecie gotowi na poniżenie, podeptanie w was godności ludzkiej, a także na męczeństwo ..."
MYŚL KSIĘDZA BOSKO.
Pragnienie pokarmu niebieskiego.
Dzisiejszy fragment Ewangelii prowadzi nas do Eucharystii, bowiem scena rozmnożenia chleba jest zapowiedzią pokarmu niebieskiego. Warto więc w kontekście tej tajemnicy jeszcze raz uświadomić sobie jej istotę. Uczyńmy to przez przywołanie niepowtarzalnego spotkania Benedykta XVI z dziećmi. Wieczorem 15 października 2005 r. na pl. św. Piotra papież spotkał się z włoskimi dziećmi, które w tym roku przyjęły I Komunię Świętą. Na spotkanie przybyło ponad 150 tys. dzieci, a także rodzice, kapłani, katecheci. Po liturgii słowa Ojciec Święty odpowiedział na pytania siedmiorga dzieci, a następnie przewodniczył adoracji eucharystycznej.
Najpierw pytanie zadała Andrea: "Drogi Papieżu, jak wspominasz dzień Twojej I Komunii?". Odpowiedź była następująca:
Tego dnia świeciło słońce, kościół był piękny, grała muzyka, było wiele pięknych rzeczy, które pamiętam. Było nas blisko trzydzieścioro chłopców i dziewcząt z naszej małej wioski, w której mieszkało nie więcej niż 500 osób. Ale wśród tych wszystkich radosnych i pięknych wspomnień najważniejsza była jedna myśl i to samo powiedział wasz przedstawiciel zrozumiałem, że Jezus przyszedł do mojego serca, odwiedził właśnie mnie. A z Jezusem sam Bóg jest ze mną. I że jest to dar miłości, który rzeczywiście wart jest więcej niż wszystko inne, co może dać mi życie; i dlatego napełniła mnie naprawdę wielka radość, bo Jezus przyszedł do mnie. I zrozumiałem, że teraz rozpoczyna się nowy etap w moim życiu. Miałem dziewięć lat, wiedziałem, że w tym momencie ważne jest, bym dochował wierności temu spotkaniu, tej komunii. Na ile potrafiłem, obiecałem Panu: «Chciałbym być z Tobą zawsze» i modliłem się: «Ale przede wszystkim to Ty bądź ze mną». I tak potoczyło się moje życie. Dzięki Bogu Pan zawsze trzymał mnie za rękę, prowadził mnie również w trudnych sytuacjach. I w ten sposób ta radość I Komunii stała się początkiem wspólnej wędrówki. Mam nadzieję, że również dla was wszystkich I Komunia, którą przyjęliście w Roku Eucharystii, będzie początkiem przyjaźni z Jezusem na całe życie. Będzie początkiem wspólnej wędrówki, bo kiedy idziemy z Jezusem, idziemy dobrą drogą i życie staje się dobre.
W tych prostych słowach skierowanych do dzieci zawarta jest niezwykła głębia, która ukazuje Jezusa Eucharystycznego jako drogę oraz pokarm dający siły w wędrówce do Ojca.
Ciekawe było też pytanie Anny: "Drogi Papieżu, czy możesz nam wyjaśnić, co miał na myśli Jezus, gdy powiedział ludziom, którzy szli za Nim: «Ja jestem chlebem życia»?".
Papież odpowiedział w sposób bardzo konkretny: Najpierw musimy chyba wyjaśnić, co to jest chleb. Dziś nasza kuchnia jest bardzo wyszukana i składa się z różnych pokarmów. Ale w skromniejszych warunkach chleb jest podstawą wyżywienia i jeśli Jezus nazywa siebie chlebem życia, to chleb jest powiedzmy symbolem obejmującym wszelki pokarm. Tak jak musimy odżywiać nasze ciało, by żyć, podobnie również i duch, nasza dusza, potrzebuje pokarmu. My, ludzie, mamy nie tylko ciało, ale również duszę; jesteśmy osobami myślącymi i posiadającymi wolną wolę, inteligencję i musimy odżywiać również naszego ducha, duszę, aby mogła dojrzewać, aby mogła rzeczywiście w pełni się rozwinąć. A zatem, jeśli Jezus mówi: «Ja jestem chlebem życia», chce przez to powiedzieć, że to On jest dla naszej duszy, dla człowieka wewnętrznego tym pokarmem, którego potrzebujemy, ponieważ dusza również musi się odżywiać. I nie wystarczają same dzieła techniki, choć są tak bardzo ważne. Potrzebujemy właśnie tej przyjaźni z Bogiem, który pomaga nam podejmować słuszne decyzje. Musimy dojrzewać jako ludzie. Innymi słowy, Jezus żywi nas, abyśmy stawali się osobami naprawdę dojrzałymi, a nasze życie było dobre.
Zatem ów pokarm pomaga w stawaniu się prawdziwie człowiekiem. Regularne przystępowanie do Komunii Świętej oraz pomnażanie łask związanych z tym sakramentem sprawiają, że człowiek tworzy w sobie jeszcze bardziej wyrazisty obraz Chrystusa, staje się Jego ikoną.
I jest jeszcze jedna odpowiedź papieża, który sprowokowany pytaniem Andrei: "Jezus jest obecny w Eucharystii. Jak to możliwe, przecież Go nie widzę?" odpowiedział:
Tak, nie widzimy Go, ale jest przecież tak wiele rzeczy, których nie widzimy, a one istnieją i są bardzo istotne. Na przykład nie widzimy naszego rozumu, a przecież mamy rozum. Nie widzimy naszej inteligencji, a mamy ją. Jednym słowem, nie widzimy naszej duszy, a przecież ona istnieje i widzimy tego efekty, bo możemy mówić, myśleć, decydować itp. Podobnie nie widzimy też, na przykład, prądu elektrycznego, a jednak wiemy, że istnieje, bo widzimy, że ten mikrofon działa, widzimy palące się światła. Jednym słowem, właśnie tego, co najgłębsze, tego, od czego rzeczywiście zależy życie i świat, nie widzimy, ale możemy zobaczyć, poczuć tego efekty. Elektryczności, prądu nie widzimy, ale widzimy światło. I tak dalej. Podobnie nie widzimy naszymi oczyma zmartwychwstałego Pana, ale widzimy, że tam, gdzie jest Jezus, ludzie się zmieniają, stają się lepsi. Potrafią żyć w pokoju, pojednać się itp. A zatem nie widzimy samego Pana, ale widzimy skutki Jego obecności i dlatego możemy zrozumieć, że Jezus jest obecny. Jak powiedziałem, właśnie rzeczy niewidzialne są najgłębsze i najważniejsze. Wychodźmy zatem na spotkanie temu Panu, który jest niewidzialny, ale mocny i pomaga nam dobrze żyć.
Czyż nie jest to przejrzyste przedstawienie wielkiej tajemnicy Eucharystii nie tylko dzieciom, ale i dorosłym? W tych słowach zawarta jest myśl, którą odczytujemy w dzisiejszym fragmencie Ewangelii. Aby zostać nakarmionym przez Chrystusa, trzeba najpierw wyjść przed Niego. Pamiętajmy o tym, gdy nie będziemy mieli ochoty pójść do spowiedzi lub przyjść do kościoła.
ks. Janusz Mastalski
ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO NA ŚWIATOWY DZIEŃ DZIADKÓW I OSÓB STARSZYCH MODLITWA
NA ŚWIATOWY DZIEŃ DZIADKÓW
I OSÓB STARSZYCH
Dziękuję Ci, Panie,
za ukojenie w Twojej obecności.
Nawet gdy jestem samotny,
jesteś moją nadzieją i moją ufnością,
od mej młodości jesteś moją skałą i twierdzą!
Dziękuję Ci, że dałeś mi rodzinę
i pobłogosławiłeś mnie długim życiem.
Dziękuję Ci za chwile radości i trosk,
za marzenia już spełnione
i te, które jeszcze przede mną.
Dziękuję Ci za ten czas owocowania na nowo,
do którego mnie wzywasz.
Umocnij, o Panie, moją wiarę,
uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju,
naucz mnie przygarniać tych, którzy cierpią bardziej niż ja,
abym nigdy nie przestał marzyć
i opowiadać nowym pokoleniom o Twoich cudach.
Chroń i prowadź papieża Franciszka i cały Kościół,
aby światło Ewangelii dotarło do każdego zakątka ziemi.
Ześlij, o Panie, swego Ducha, aby odnowić świat,
aby ucichła burza pandemii,
ubodzy doznali pocieszenia i ustały wszelkie wojny.
Wspieraj mnie w słabości
i pomagaj żyć pełnią życia w każdej chwili, którą mi dajesz,
w pewności, że jesteś ze mną przez wszystkie dni,
aż do skończenia świata.
Amen.
ODWIEDZINY BABĆ I DZIADKÓW ORAZ INNYCH SAMOTNYCH OSÓB STARSZYCH
Tego roku obchodzimy po raz pierwszy liturgiczne wspomnienie Świetych Marty, Marii i Łazarza. Było to rodzeństwo, które Jezus często odwiedzał.
Św. Marta była siostrą Marii i Łazarza. Razem mieszkali w Betanii, miasteczku położonym na zboczu Góry Oliwnej, oddalonej o niecałe 3 km na wschód od Jerozolimy. Rodzeństwo to cieszyło się szacunkiem w okolicy. Również "Jezus miłował Martę i jej siostrę i Łazarza" (J 11,5). Gdy w czasie swoich wędrówek znalazł się z apostołami w Jerozolimie, opuszczał hałaśliwe miasto i udawał się do cichej Betanii. Rodzeństwo przyjmowało Go z radością i życzliwością. Łazarz był chorowity, Maria zaś była typem kontemplacyjnym, więc Marta musiała troszczyć się o wszystko. Ona była gospodynią domową. Maria słuchała słów Mistrza, a "Marta uwijała się koło rozmaitych posług" (Łk 10,40). Była wszędzie tam, gdzie wymagały tego jej obowiązki gospodyni. Pewnego razu poniósł ją temperament: "Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy posługach? Powiedz jej, żeby mi pomogła" (Łk 10,40). Ona wyznała swoją wiarę: "Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat" (J 11, 21), i wskrzesił jej brata. Tak widzieli ją ewangeliści w swoich księgach. Ręce Marty nie spoczęły nawet po śmierci.
Św. Martę przedstawia się z pękiem kluczy za pasem i łyżką kuchenną - symbolami gospodarstwa domowego, a także czasami ze smokiem - szatanem prowadzonym przez nią na pasku i kropionym wodą święconą.
Chrystus w domu Marty
Obraz Jana Vemeera
Święta Maria.
Maria była siostrą Marty i Łazarza. Uwierzyła w Chrystusa jeszcze przed wskrzeszeniem brata (J 11, 1-44). Była tą kobietą, która według słów Jezusa "wybrała dobrą cząstkę" (Łk 10, 42), słuchając słów Zbawiciela. To ona namaściła Jego nogi drogocenną maścią nardową (J 12, 3). Według Tradycji Maria i Marta były w gronie niewiast, które pospieszyły do grobu Jezusa z wonnościami. Po męczeńskiej śmierci archidiakona Stefana i rozpoczęciu w Jerozolimie prześladowania wyznawców Chrystusa, Żydzi wygnali sprawiedliwego Łazarza. Siostry opuściły Palestynę wraz z bratem i pomagały mu głosić Ewangelię w różnych krainach.
Święty Łazarz.
Łazarza znamy go z Ewangelii św. Jana (J 11, 1-44; 12, 1-11) jako brata Marii i Marty. Gdy z obawy przed Żydami Jezus przebywał w Zajordanii, dotarła do niego wiadomość o śmierci Łazarza. Powrócił wtedy - po odczekaniu - do Judei i udał się do Betanii. Św. Jan Ewangelista szczegółowo opisuje scenę Jego spotkania z siostrami i dialog z Martą, a następnie głębokie wzruszenie Jezusa i wskrzeszenie Łazarza. Dowiadujemy się także o reakcji Żydów, którzy nie mogli zaprzeczyć faktom, ale jeszcze bardziej znienawidzili Jezusa. Ta niechęć dotknęła także Łazarza. Ewangelista Jan opisuje także inny pobyt Jezusa w domu Łazarza na dzień przed Jego wjazdem do Jerozolimy (J 12, 1-11). Milczenie ewangelii o dalszych losach Łazarza uzupełnili anonimowi pisarze chrześcijańscy.
Na Wschodzie najbardziej znana była legenda, która uczyniła Łazarza biskupem Cypru i tam umieściła jego - drugi - grób. Pewną rolę w rozwoju kultu odegrała też tzw. niedziela Łazarza, jedna z ostatnich niedziel Wielkiego Postu, w którą odczytywano ewangelię o jego wskrzeszeniu i dokonywano skrutynium przed dopuszczeniem do chrztu. Na Zachodzie w cyklu legend prowansalskich i burgundzkich pojawiła się w dość późnym średniowieczu opowieść o skazaniu świętego rodzeństwa z Betanii na wygnanie. Umieszczono ich na statku bez steru, który odepchnięto od brzegu. Po wielu miesiącach tułaczki przybyli oni do Marsylii. Łazarz miał być pierwszym biskupem tego miasta. Inne opowiadania wskazują na Autun i Avallon jako miejsca złożenia jego relikwii.
Równie rozbieżne były daty wspomnień liturgicznych Łazarza. W kalendarzach spotykano je m.in. pod dniem 17 grudnia, 4 maja, 17 czerwca, 16 lub 17 października.
wg. ILG
Piotr urodził się około 380 r. w miasteczku Imola. Wychował go i do stanu duchownego przyjął biskup tego miasta, Korneliusz. Potem uczynił go swoim wikariuszem generalnym. Około roku 426 Piotr został wyniesiony do godności metropolity Rawenny, wówczas stolicy Zachodniego Cesarstwa. Był doradcą cesarzowej Galli Placydii oraz jej synów. Na jego kazania przychodził cały dwór cesarski. Jako biskup stolicy cesarskiej miał duży wpływ na kierunek rządów cesarzy. Do niego udawali się duchowni dygnitarze w różnych potrzebach, by pośredniczył między nimi a dworem cesarskim. Wśród nich był także Eutyches, który prosił Piotra o poparcie dla swych błędów o jednej (a nie - jak nauczał Kościół - dwóch) naturze Pana Jezusa. Zachował się list Piotra z napomnieniem do upartego mnicha, aby trzymał się nauki Kościoła. Budowniczy kościołów, gorliwy duszpasterz i wybitny kaznodzieja.
Wygłaszane mowy zjednały mu przydomek "Złotousty" - po grecku "Chryzolog". W ten sposób Kościół zachodni chciał podkreślić, że jak Wschód miał swojego Jana Złotoustego (+ 407), tak Zachód ma swojego Piotra Złotoustego. Wprawdzie daleko Piotrowi do sławy, jakiej zażywał tak za życia, jak i po śmierci na Wschodzie św. Jan Złotousty, za to liczbą zostawionych kazań Piotr imponuje. Około 715 r. zebrał je wszystkie biskup Feliks w liczbie 376. Do najgłośniejszych należało kazanie o zabawach i swawolnych tańcach. Ze względu na te kazania papież Benedykt XIII w 1729 r. zaliczył Piotra Chryzologa do grona doktorów Kościoła.
Piotr zmarł 31 lipca 450 r. Jest patronem diecezji i miasta Imoli.
Ignacy urodził się w 1491 r. w rodzinie szlacheckiej na zamku Loyola w kraju Basków. Wychowywał się na dworze króla kastylijskiego Ferdynanda V. Zaciągnął się do wojska. Korzystał ze swobód żołnierskiego życia, z wszelkich radości i przyjemności świata. Brał udział w wojnie z Francją. Podczas oblężenia Pampeluny został ranny. W czasie rekonwalescencji na zamku Loyola dużo czytał, także książki religijne, m.in. "Vita Christi" kartuza Ludolfa. Pod wpływem lektury doszedł do wniosku, że jego dotychczasowe życie było puste, pozbawione sensu. Po generalnej spowiedzi w opactwie Monserrat, dwa lata spędził w pobliskiej grocie, gdzie miał pierwsze wizje nadprzyrodzone i napisał swoje "Ćwiczenia duchowne". Po powrocie z pielgrzymki do Rzymu i Ziemi Świętej, rozpoczął studia w Hiszpanii, potem w Paryżu. Tam zebrała się przy nim grupka ludzi pragnących służyć Bogu, która przerodziła się w zalążek Towarzystwa Jezusowego. Wraz z towarzyszami przyjął święcenia kapłańskie w Wenecji. W Rzymie spotkał się z Pawłem III, który w 1540 r. zatwierdził reguły i zakon jezuitów. Zaczęła się żywa działalność zakonu na całym świecie. Zmarł 31 lipca 1556 r. w Rzymie.
Urodził się w Marinelli pod Neapolem w zamożnej rodzime szlacheckiej. Był wszechstronnie uzdolniony: malarz, poeta, muzyk. Mając 17 lat skończył studia uzyskując doktorat obojga praw. Pewne niepowodzenie w trakcie wykonywania zawodu adwokata spowodowało zmianę jego zainteresowań. Po studiach teologicznych w 1726 r. przyjął święcenia kapłańskie i podjął pracę duszpasterską wśród ludu neapolitańskiego. Głosił misje ludowe i pełnił bezustanną posługę w konfesjonale. Z myślą o tego rodzaju stałej pracy założył 9 listopada 1732 r. zgromadzenie zakonne Najświętszego Odkupiciela - redemptorystów.
Gdy miał 66 lat został mianowany biskupem diecezji Santa Agata dei Goti. Prace pasterza wypełniał z nadzwyczajną gorliwością. Prowadził surowy tryb życia. Swoje dochody oddawał ubogim. Kiedy nastał głód, sprzedał sprzęty i naczynia z biskupiego domu, aby za to kupić chleb dla głodujących. Po 13 latach pracy biskupiej choroba przykuła go do fotela. Zwolniony z obowiązków ordynariusza, powrócił do swego zakonu, gdzie wiele wycierpiał od współbraci i z powodu własnych skrupułów.
Św. Alfons Liguori był ekspertem w tym, co dzisiaj nazywane jest teologią pastoralną. Napisał ponad 100 książeczek i rozpraw dotyczących moralności, ascetyki, pobożności i modlitwy, które cieszyły się wielką popularnością. Np. jego "Teologia moralna" miała 82 wydania, a "Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu" 2000 wydań. Jego prace zostały przetłumaczone na 61 języków. Nauczanie duchowe św. Alfonsa zdominowało życie chrześcijańskie Italii XVIII w. Zmarł w Pagani l sierpnia 1787 r.
15 września 1816 r. Pius VII ogłosił go błogosławionym, a 23 lata później - 26 maja 1839 r., Grzegorz XVI wyniósł go do chwały świętych. Natomiast 23 marca 1871 r. Pius XII ustanowił go doktorem Kościoła. Jego relikwie spoczywają w kościele w Pagani niedaleko Salerno.
Opracowano
na tydz. 28.07.2024. - 04.08.2024.
Po nacisnięciu na niżej podany napis można przejść na drugą część strony głównej.
List KEP ws. ochrony życia z dn. 16.06.2024.
Poniżej link do treści "LISTU".
TREŚĆ LISTU
Stanowisko KEP w sprawie zmian w organizacji lekcji religii.
Poniżej link do treści "STANOWISKA".
TREŚĆ STANOWISKAStanowisko Rady Stałej KEP w sprawie prawnej ochrony ludzkiego życia.
Poniżej link do treści "STANOWISKA".
TREŚĆ STANOWISKAPoniżej link do treści "LISTU".
TREŚĆ LISTU.
DO PARAFII NAJŚWIĘTRZEGO SERCA PANA JEZUSA ORAZ PARAFII NAJŚWIĘTRZEJ MARII PANNY WSPOMOŻENIA WIERNYCH :
Poniżej link do treści DEKRETU.
TREŚĆ DEKRETU.Poniżej link do map z budynkami przynależnymi do Paraffi NMP Wspomożenia Wiernych.
Mapa 1.Mapa 2.Bloki na Słoneczna 24 (w budowie).
Poniżej podajemy link do treści listu podpisanego przez Przewodniczącego Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski.
TREŚĆ LISTU.