Biografia św. Łucji wiąże się z sycylijskim miastem Syrakuzy, założonym w 734 r. przed Chrystusem. Wśród kilkunastu świętych tego miasta pierwsze miejsce zajmuje św. Łucja. Tu znajduje się jej duża, srebrna figura. Tu też już w VI w. istniał klasztor pw. tej Świętej. Najstarszy żywot św. Łucji pochodzi z V w. Miała pochodzić ze znakomitej rodziny. Była przeznaczona dla młodzieńca z podobnego rodu. Kiedy jednak udała się na grób św. Agaty w Katanii, aby uprosić zdrowie dla swojej matki, miała się jej ukazać św. Agata i przepowiedzieć śmierć męczeńską. Kiedy więc powróciła do Syrakuz, zrezygnowała z zamążpójścia, swój majątek rozdała ubogim i złożyła ślub dozgonnej czystości. Niebawem wybuchło najkrwawsze w dziejach chrześcijaństwa prześladowanie, wzniecone edyktami cesarza Dioklecjana. Wtedy niedoszły małżonek z zemsty zdenuncjował. Daremnie Paschazjusz, namiestnik - sędzia nakłaniał ją do wyrzeczenia się wiary. Nawet tortury nie złamały bohaterskiej dziewicy. 13 grudnia ok. 304r. została ścięta mieczem. Miała zaledwie 23 lata.
Co z tym przysłowiem
Jest w Polsce przysłowie: "Święta Łucja dnia przyrzuca". Wydaje się to nielogiczne. Przecież dnia zaczyna przybywać dopiero po Bożym Narodzeniu, a nie 13 grudnia!
Odpowiedź jest zaskakująca:
Kiedyś dzień świętej Łucji przypadał dwa tygodnie później, właśnie w okolicy świąt. W XVI wieku jednak nasi przodkowie zrezygnowali ze starożytnego kalendarza juliańskiego i wprowadzili ulepszony - gregoriański. Dzień św. Łucji w nowym kalendarzu cofnął się na 13 grudnia. Ale przysłowie, wbrew logice, przetrwało...
Łacińskie słowo adventus jest tłumaczenia greckiego epifaneia i parusia. Termin ten w Rzymie oznaczał oficjalny przyjazd dygnitarza państwowego po objęciu urzędu. W języku natomiast religijnym oznaczał coroczne przebywanie bóstwa do świątyni, czy miejsc uprzedniej manifestacji. Przyjście to połączone było z uświęcającymi działaniem bóstwa i przebywaniem między wyznawcami. Rocznice takie przyjścia obchodzono uroczyście. Filokalus użył słowa adventus na określenie dnia wystąpienia Konstantyna na tron cesarski. W chrześcijaństwie termin adventus stał się klasycznym wyrażeniem na oznaczenie przyjścia Chrystusa. tak w sensie Wcielenia, jak również powtórnego przyjścia w chwale. w V w. na oznaczenie czasu przygotowania do Narodzenia Pańskiego spotykamy także określenie; ante natale Domini lub adventus Domini.
Okres ten został ustanowiony w Kościele w IV wieku, podczas Synodu w Saragossie w 380 roku. W VI wieku papież Grzegorz Wielki zalecił, by Adwent trwał cztery tygodnie. Okres ten niemal od samego początku miał mieć radosny wydźwięk (oczekiwanie na narodzenie Zbawiciela), jednocześnie jednak powinien skłaniać do refleksji i pokuty, dlatego ustalono, że kapłani będą nosić w tym okresie fioletowe szaty liturgiczne.
Bóg daje nam kolejny Adwent do przeżycia. Bo oto rozpoczyna się nowy liturgiczny rok. Znowu szansa przeżywania naszego życia jakby od nowa, w świetle z większą niż przedtem przez nas uświadomioną obecnością Boga, który nie zniechęcając się realizuje wciąż dzieło naszego. A my dlaczego wciąż śpimy, mimo że "noc się posunęła, a przybliżył się dzień".
Symbole i zwyczaje Adwentowe.
Z okresem Adwentu związane są różne symbole i zwyczaje. Wieniec adwentowy zrobiony jest z gałązek drzewa iglastego, najczęściej ze świerku i sosny. W kolistym wieńcu umieszcza się 4 świece. Każda ze świec symbolizuje kolejną niedzielę Adwentu i jest tego dnia podczas wspólnej modlitwy lub posiłku zapalana. Pomysł na wieńce adwentowe pojawił się w Niemczech ok. 1830 roku. Innym przykładem tradycji zaczerpniętej od niemieckich luteran z tego okresu jest kalendarz adwentowy. Służył on do odliczania dni od pierwszego dnia Adwentu aż do Wigilii Bożego Narodzenia. Przykładem naszych lokalnych zwyczajów związanych z okresem Adwentu jest gra na ligawkach. Ligawka to wygięty łukowato, wykonany z drewna instrument w formie rogu o długości około 1 metra. Grane na nim smętne melodie przed wschodem słońca mają przypominać ludziom o nieuchronnym nadejściu końca świata i obwieszczają nadejście Syna Bożego. Zwyczaj ten ma związek z Roratami czyli mszą roratną. Jest to pierwsza msza w okresie adwentu celebrowana o wschodzie słońca. Jednak coraz częściej żeby umożliwić dzieciom udział w mszy Roraty są przenoszone na wieczór, albo późne popołudnie. Podczas Rorat, które są mszą wotywną dla Najświętszej Maryi Panny, zapala się dodatkową świecę - roratkę, która symbolizuje obecność czuwającej Maryi.
Zwyczaje Adwentowe
Msza Roratnia
Świeca roratnia
Wieniec Adwentowy
Wieniec adwentowy wywodzi się z symboli światla
Wykonany jest z gałązek drzew iglastych
Na wieńcu są ynieszczone cztery świece
symbolizującze cztery niedziele adwentowe
Świece zapala sie w kolejne niedziele Adwentu
Lampiony Adwentowe
Świece Adwentowe
Kalendarze Adwentowe
Roraty, adwentowe msze odprawiane o wschodzie Słońca, podkreślają wyjątkowość tego okresu. Nazwa "roraty" pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście (introitu), rozpoczynającej się od słów "Rorate caeli desuper" - "Spuśćcie rosę niebiosa". Msza roratnia, czyli msza wotywna o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu, jest śladem dawnego obchodzenia święta Zwiastowania Pańskiego w okresie Adwentu - 18 grudnia. W starożytnych i średniowiecznych księgach liturgicznych polecano odprawianie tej mszy o Najświętszej Maryi Pannie w tygodniu poprzedzającym Boże Narodzenie lub nawet przez cały Adwent. Tak wyjątkowa obecność Matki Bożej w Adwencie ma głęboki sens. Maryja jest mistrzynią adwentowego oczekiwania. Jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Z Izraelem czekała na Mesjasza, a kiedy Anioł zwiastował jej, że pocznie i porodzi Syna, Emmanuela, oczekiwała na Życie, które cudownie w niej wzrastało. Razem z Kościołem czeka na przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.
Opracowano
na tydz. 07.12.2025. - 14.12.2025.
