Św. Jan Damasceński.
Urodził się w Damaszku w chrześcijańskiej rodzinie arabskiej. Był synem ostatniego namiestnika miasta. Jan przez kilka lat pełnił obowiązki logoteta - przedstawiciela ludności chrześcijańskiej wobec kalifa. Z powodu zaostrzenia się postawy kalifa w stosunku do chrześcijan zrezygnował z urzędu i udał się do klasztoru św. Saby niedaleko Jerozolimy. Tam przyjął święcenia kapłańskie. Kościołowi służył ogromną wiedzą i wymową. Przez długie lata był doradcą patriarchy. W sporze z obrazoburcami wystąpił w obronie obrazów. Napisał liczne i cenne dzieła teologiczne. Część z nich jest syntezą teologii wschodniej, na którą wywarł ogromny wpływ. Pisał hymny poświęcone Matce Bożej
. Zmarł w klasztorze św. Saby. Jest uważany za ostatniego z Ojców Kościoła Wschodniego. W 1890 roku ogłoszony doktorem Kościoła. Jest patronem farmaceutów, malarzy ikon oraz obrazów świętych.
. W IKONOGRAFII Jan Damasceński przedstawiany jest w chwili, kiedy anioł uzdrawia go, przykładając rękę, którą - według legendy - odciął mu cesarz bizantyjski Leon. Jego atrybutem jest księga, pióro pisarskie.
.
.
Święta Barbara..
Patronka dobrej śmierci i tych, którzy są na nią najbardziej narażeni, a więc: górników, hutników, marynarzy, rybaków, żołnierzy, kamieniarzy, ludwisarzy, wytwórców sztucznych ogni, kowali, cieśli, dzwonników, murarzy, chorych na dżumę, a także więźniów.
Barbara, należy do grona najpopularniejszych świętych, ale o jej życiu nie posiadamy dokładnych wiadomości. Akta jej męczeństwa zaginęły, a w ciągu wieków jej życie upiększyły liczne legendy. Jej życiorys opiera się głównie na tradycji i żywym kulcie.
Barbara żyła w Azji Mniejszej. Jej ojciec Dioskor był wysokim urzędnikiem cesarskim i gorliwym poganinem. Barbara zaś była tak piękna, że o jej rękę ubiegało się wielu najznakomitszych młodzieńców. Ona jednak odrzuciła wszystkie propozycje, gdyż potajemnie przyjęła chrzest i złożyła ślub dozgonnej czystości jako oblubienica Chrystusa. Gdy ojciec dowiedział się o tym, przerażony o swoją posadę i życie, zamykał ją w wieży i zmuszał do porzucenia wiary i wyrzeczenia się złożonego ślubu. Jednak nic pomogły kary, groźby, besztanie i bicie. Barbara pozostała wierna Chrystusowi. Wobec tego ojciec postawił ją przed sądem, który wydał na nią wyrok śmierci przez ścięcie mieczem. Tradycja utrzymuje, że katem był rodzony ojciec. Przypuszcza się, że męczeńska śmierć miała miejsce ok. 305 roku w czasie nasilonych prześladowań cesarza Maksymiana Galeriusza. Kult św. Barbary szybko rozpowszechnił się na Wschodzie i na Zachodzie. Zaliczana jest do grona 14 wspomożycieli, którzy pomagają nam we wszystkich potrzebach duszy i ciała.
Na obrazach św. Barbara przedstawiana jest na tle wieży, w stroju królowej w koronie dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia, z mieczem w ręku i palmą symbolizującą męczeństwo lub kielichem z Najświętszym Sakramentem.
PATRONKA GÓRNIKÓW
...O prawdziwie wymiernych korzyściach płynących z nabożnego stosunku do Patronki doskonale wiedzą górnicy, którym święta Barbara daje poczucie bezpieczeństwa nie tylko w czasie pracy, ale również podczas powrotnej drogi do domu. Bezgraniczne zaufanie przerodziło się w przekonanie o jej fizycznej obecności. Bowiem kto tak często jak górnik bywał w obliczu śmierci i tak często i namacalnie został od śmierci uratowany, ten gotów uwierzyć, że jego święta Patronka nie potrzebuje być wołana na pomoc z dalekiego nieba, ale że strzeże go z bliska jak jaki anioł stróż. Co więcej, Święta jest tam, gdzie oni. Z mieczem i wiatykiem w dłoniach przechadza się górnośląskimi ścieżkami.
Wydaje się, że dwóch górników wracających właśnie z pracy zaraz do niej dołączy i razem udadzą się w dalszą drogę. Kiedy zachodzi taka potrzeba, święta Barbara schodzi nawet do kopalnianych podziemi, by pomóc, ostrzec przed niebezpieczeństwem tąpnięcia, zawalenia się stropu, a kiedy już dojdzie do tragedii, zapewnić górnikowi szczęśliwą śmierć i zaopatrzyć go wiatykiem.
Aż trudno przyzwyczaić się do myśli, że zaledwie sto lat temu pobożność względem górniczej Patronki była jednym z wyznaczników górnośląskiej tożsamości kulturowej.
Pozostaje jedynie życzyć nam wszystkim, abyśmy pamiętali o wspaniałej Patronce, pomimo tego, że górniczy świat stopniowo przeistacza się w skansen. Jej patronat, jakkolwiek niezwykle ważny, nie jest ograniczony przestrzenią kopalni. (...)
Wyspa Burano - według tradycji Kościoła Rzymskiego miejsce spoczynku doczesnych szczątków Św. Barbary (widok z morza od strony Wenecji)
(aut. Krzysztof Łabno, Wenecja)
MODLITWA DO ŚWIĘTEJ BARBARY
Barbaro, Patronko święta,
o górnikach twych pamiętaj.
Strzeż nas od wszelkiej przygody,
żywiołu ognia i wody.
W złej godzinie śpiesz z pomocą,
czuwaj z nami dniem i nocą.
Święta Barbaro, podziemi Pani,
bądź zawsze z nami.
Kilofem rwąc węgla bryłę,
krzepną dłonie nasze w siłę.
Lecz Ty, twych synów wysłuchaj,
Ty im dodaj siły ducha.
Wspieraj w walce z pokusami,
módl się i wstawiaj za nami.
Święta Barbaro, podziemi Pani,
bądź zawsze z nami. Amen
Modlitwa górników
Boże! Gdzie nigdy słońce Twe nie świeci,
Tam się spuszczamy w głąb ziemi;
Na niej zostają nasze żony, dzieci -
Jak ojciec czuwa nad nami.
Przyjmij łzę skruchy, przyjmij łzę pokuty,
Odpuść, ach odpuść nam. Boże!
Idziem, gdzie każda głębia, jar wykuty
Strasznym nam grobem być może.
Otul nas, Panie, skrzydłem Twojej pieczy;
Ukój ziemską bojaźń, troski;
Na pracęś skazał cały naród człowieczy:
Spełniamy wyrok Twój Boski.
O! wlej w nas miłość, wlej nam ducha zgody,
Chęć wsparcia w każdej potrzebie,
Idziem na wspólne losy i przygody -
Bądźmyż i braćmi dla siebie.
Daj, by ten kruszec, któryś łask Twych cudem
W wnętrznościach ziemi tej złożył,
Naszym poczciwym wydobyty trudem -
Wdzięczność Ci świata pomnożył.
O! czuwaj. Panie, czuwaj nad wszystkimi,
Wlej dobroć w serca zwierzchników,
Błogosław znojom oracza na ziemi,
Pod ziemią pracy górników!
Fr. Morawski.
Św. Jan Damasceński
Św. Barbara
Św. Barbara
Św. Mikołaj urodził się ok. 270 r. w Patara, w Licji (Azja Mniejsza). Jest popularnym świętym w chrześcijaństwie. W legendach o św. Mikołaju jest ziarno prawdy. Po bogatych rodzicach otrzymał w spadku znaczny majątek, którym chętnie dzielił się z ubogimi. Wyróżniał się pobożnością i miłosierdziem. Mieszkańcy Miry wybrali go na swojego biskupa. Po życiu gorliwym i pełnym dobrych czynów, zmarł w połowie IV w., spontanicznie czczony przez wiernych. Gdy Mirę opanowali Arabowie, kupcom włoskim udało się zabrać jego relikwie i przewieźć do Bari w południowych Włoszech. Znana jest historia o trzech niesprawiedliwie uwięzionych oficerach uwolnionych za jego wstawiennictwem; opowieść o trzech ubogich pannach wydanym za mąż dzięki posagom, których Święty dyskretnie im dostarczył; o trzech młodzieńcach uratowanych przez niego od wyroku śmierci; o żeglarzach wybawionych z katastrofy morskiej. Do dziś utrzymuje się zwyczaj składania podarunków w formie niespodzianki.
Opracowano
na tydz. 30.11.2025. - 07.12.2025.
