Patron Europy, nauczycieli, dzieci w wieku szkolnym, mataloplastyków, górników, badaczy jaskiń, wydawców, umierających; wzywany przy gorączkach, zapaleniach i zatruciach; przeciwko magii.
Święty Benedykt urodził się w Nursji, w środkowej Italii, około 480 roku w zamożnej rodzinie. Podczas studiów w Rzymie zrażony rozwiązłością, żył przez pewien czas we wspólnocie pustelników w Afille (Enfide) w Górach Sabińskich, a następnie udał się do pustelni pod Subiaco. Mieszkał tam obok niego pustelnik, św. Roman, który pouczył go ascezie chrześcijańskiej. Wieść o św. Benedykcie skupiła wokół niego wielką liczbę uczniów, dal których utworzył dwanaście małych klasztorów.
W 529 roku udał się na Monte Cassino i założył tam wielkie opactwo, które stało się ośrodkiem życia religijnego w Europie. Tutaj napisał regułę, która stała się podstawą dla wszystkich następnych klasztorów benedyktyńskich. Już w roku 589 istniał na Lateranie w Rzymie klasztor benedyktyński, a jeden z mnichów benedyktyńskich - Grzegorz Wielki - został w 590 roku papieżem. Klasztory benedyktyńskie i ich szkoły były centrami kultury i kształcenia. Już pod koniec VI wieku benedyktyni prowadzili misje w Anglii. Święty Benedykt zmarł 21 marca około 547 roku na Monte Cassino i tam został pierwotnie pochowany obok swojej siostry bliźniaczki św. Scholastyki. 11 lipca (prawdopodobnie 673 lub 703 roku) jego ciało przeniesiono do Fleury-sur-Loire (od tej pory Saint-Benoît-sur-Loire) do tamtejszego klasztoru benedyktyńskiego. Inne badania wykazują, że ciało ś. Benedykta pozostało na Monte Cassino, ponieważ podczas odbudowy klasztoru po II wojnie światowej, odkryto w 1950 roku pod ołtarzem głównym miejsce pochówku z kośćmi, które prawdopodobnie należały do św. Benedykta. Relikwie znajdują się do dzisiaj w bawarskim klasztorze Benediktbeuern, który przez długi czas był centrum kultu Benedykta i ważnym miejscem pielgrzymkowym. Wielki organizator życia zakonnego na Zachodzie osiągnął to, że blask nowej zorzy zajaśniał dla Europy w tych czasach gdy część jej na skutek rozkładu rzymskiego imperium zdała się pogrążać w ciemnościach barbarzyństwa, a druga część tego kontynentu pozbawiona była wyższej cywilizacji i kultury duchowej. Toteż w 1964 roku papież Paweł VI z okazji poświęcenia odbudowanej bazyliki na Monte Cassino ogłosił św. Benedykta patronem Europy. Za życia mąż Boży i cudotwórca, po śmierci stał się przedmiotem kultu, który objął cały Kościół. Jego reguła stała się podstawą życia zakonnego m.in. kamedułów, cystersów, trapistów, kartuzów. Rodziny benedyktyńskie wydały 5.500 świętych i błogosławionych, 23 papieży, 5.000 biskupów, 15.000 uczonych i pisarzy. Wokół postaci Świętego rozwinęło się bogactwo zwyczajów np.: dzwonki św. Benedykta, medalik św. Benedykta, grosze św. Benedykt.
W ikonografii św. Benedykt przedstawiany jest jako opat w habicie benedyktyńskim, z kielichem, krukiem, kulą, cierniami, w godzinie śmierci, w kręgu mnichów, ze św. Scholastyką.
Bruno, urodzony w możnej rodzinie niemieckiej w roku 974, był w młodości kapelanem cesarza Ottona III. W roku 998 wstąpił do benedyktynów w Rzymie i przyjął imię Bonifacy. Następnie żył w pustelni św. Romualda w Pereum pod Rawenną. Wysłany przez papieża Sylwestra II na czele misji do Prus, otrzymał święcenia biskupie w Magdeburgu. W roku 1008 dotarł do Prus, ale w następnym roku poniósł śmierć męczeńską wraz z 18 towarzyszami z ziemi Jadźwingów. Jest autorem Żywota świętego Wojciecha, Żywota pięciu braci męczenników i Listu do cesarza Henryka II, w którym energicznie występował w obronie Polski.
Opracowano
na tydz. 6.07.2025. - 13.07.2025.
