Św. Rafał Kalinowski (Józef Kalinowski) urodził się w 1835 r. w Wilnie. Jego ojciec był profesorem matematyki na Uniwersytecie Wileńskim. Po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego w Wilnie w 1850 r., Józef podjął studia w Instytucie Agronomicznym w Hory-Horkach koło Orszy. Zrezygnował z nich po dwu latach. Przeniósł się do Mikołajewskiej Szkoły Inżynierii Wojskowej w Petersburgu. Jednocześnie wstąpił do wojska. Po ukończeniu szkoły został adiunktem matematyki oraz awansował do stopnia porucznika. Następnie pracował przy budowie kolei żelaznej Odessa-Kijów-Kursk. Od wyjazdu z Wilna na pewien czas zaprzestał praktyk religijnych, do kościoła chodził rzadko, przeżywał rozterki wewnętrzne na tle religijnym, a także kłopoty związane ze swoją narodowością, służbą w wojsku rosyjskim i zdrowiem. W końcu zdecydował się na wyjazd do Warszawy, gdzie chciał podjąć leczenie i miał nadzieje na znalezienie pracy. W maju 1863 r. z powodów zdrowotnych otrzymał zwolnienie z wojska. Jednocześnie przeżywał nawrócenie religijne, m.in. pod wpływem lektury "Wyznań" św. Augustyna: nie tylko wrócił do praktyk religijnych, ale przejawiał w nich szczególną gorliwość. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, mając świadomość jego daremności, ale zarazem nie chcąc stać na uboczu, gdy naród walczy, przyłączył się do powstania i z nominacji Rządu Narodowego w Warszawie objął kierownictwo Wydziału Wojny w Wydziale Wykonawczym na Litwie. Po upadku powstania został aresztowany i osadzony w więzieniu. W wyniku procesu skazano go na karę śmierci. W więzieniu otaczała go atmosfera świętości. Wskutek interwencji krewnych i przyjaciół, a także z obawy, że po śmierci Polacy mogą uważać Józefa Kalinowskiego za męczennika i świętego, władze carskie zamieniły mu wyrok na dziesięcioletnią katorgę na Syberii. Po ciężkich robotach, zmianach kolejnych miejsc zsyłki oraz wielu przeżyciach Kalinowski powrócił do kraju w 1874 r. Uzyskał paszport i wyjechał na Zachód jako wychowawca młodego księcia Augusta Czartoryskiego. Opiekował się nim przez trzy lata. W 1877 r. Józef Kalinowski wstąpił do nowicjatu karmelitów w Grazu, przybierając imię Rafał. Po studiach filozoficznych i teologicznych na Węgrzech, 1882 roku otrzymał święcenia kapłańskie. W kilka miesięcy później został przeorem klasztoru w Czernej, a następnie w Wadowicach. Był definitorem prowincjalnym i spowiednikiem o wyjątkowych darach, nazwano go "ofiarą konfesjonału". Zmarł 15 listopada 1907 r. w opinii świętości w Wadowicach. Jego relikwie spoczywają w kościele karmelitów w Czernej. Beatyfikował go Jan Paweł II w 1983 r., kanonizował w roku 1991. Jest orędownikiem w sprawach trudnych i beznadziejnych.
Dzisiejszy dzień jest pamiątką poświęcenia "nowego kościoła Najświętszej Maryi Panny", zbudowanego obok świątyni jerozolimskiej w roku 543. Kościół wspomina dzisiaj przede wszystkim ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi w zaraniu Jej świadomego życia pod natchnieniem Ducha Świętego.
W dawnych czasach istniał zwyczaj religijny wśród Żydów, polegający na tym, że dzieci zanim ukończyły piąty rok życia, a nawet jeszcze nienarodzone, ofiarowywano Bogu w Świątyni Jerozolimskiej. Dziecko oddawano kapłanowi, który je ofiarowywał Panu.
Zdarzało się czasem, że dziecko pozostawało dłużej w świątyni, wychowywało się, uczyło służby dla sanktuarium, pomagało wykonywać szaty liturgiczne i asystowało podczas nabożeństw.
Maryja Panna została ofiarowana Bogu przez swoich rodziców, Joachima i Annę, w świątyni, gdy miała trzy lata. Zdarzenie to, my chrześcijanie, upamiętniamy uroczystością Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny.
Chociaż dzisiejsze wspomnienie nie ma żadnego potwierdzenia historycznego, przynosi ono ważną refleksję teologiczną: Maryja, od momentu, w którym została niepokalanie poczęta, poprzez swe narodziny, a potem ofiarowanie w świątyni, przez całe życie była oddana Bogu. Stała się w ten sposób doskonalszą świątynią niż jakakolwiek świątynia uczyniona ludzkimi rękami. Od wieków Maryja była przeznaczona w Bożych planach dla wypełnienia wielkiej zbawczej misji. Upatrzona przez Opatrzność na Matkę Zbawiciela przez samo to stała się darem dla Ojca. Do swojej misji Maryja przygotowywała się bardzo pilnie i z całym oddaniem - o czym świadczą chociażby jej własne słowa wypowiedziane do Gabriela: "Oto ja, służebnica Pańska" (Łk 1, 38).
Ołtarz Ofiarowania N. M. P. w Bazylice św. Piotra w Rzymie
Ołtarz Ofiarowania N. M. P. w Bazylice św. Piotra w Rzymie
Obraz Barocciego Ofiarowanie NMP
W dniu 21 listopada przypada liturgiczne wspomnienie św. Tarsycjusza, patrona ministrantów.
Zapraszamy ich wraz z rodzicami na Mszę św. i okolicznościową agapę w czwartek o godz.18.00.
Informacje na temat św Tarsycjusza zawarte są w zakładce "Wspólnoty parafialne/Ministranci"
Wspomnienie św. Tarsycjusza w Kościele katolickim przypada 15 sierpnia, ale ze względu na uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w tym samym dniu, wiele wspólnot przenosi je na 21 listopada.
ZAJRZYJ TAM
Zakładka ta zawiera wiele ważnych informacji dla ministrantów.
Litania do św. Tarsycjusza
Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami
Święta Maryjo, módl się za nami
Matko Zbawiciela, módl się za nami
Królowo Męczenników, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, odważny męczenniku, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, obrońco Najświętszego Sakramentu, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, miłośniku Eucharystii, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, gorliwy czcicielu Najświętszego Sakramentu, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, wierny sługo Chrystusa Eucharystycznego, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, przykładzie odwagi i poświęcenia, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, nad swój wiek roztropny i bohaterski, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, wzorze dla chrześcijańskiej młodzieży, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, młodzieńcze czysty, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, lilio czystości, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, wzorze odwagi, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, ofiaro Boskiej miłości, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, zwycięzco samego siebie, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, młody Apostole, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, wzorze ofiarnej służby, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, pocieszycielu czekających na śmierć, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, pomocy konających, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, ozdobo Kościoła Chrystusowego, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, patronie ludzi młodych, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, patronie pełniących służbę przy Ołtarzu Pana, módl się za nami
Święty Tarsycjuszu, patronie ministrantów, módl się za nami
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
Módl się za nami Święty Tarsycjuszu.
Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się:
Wszechmogący Boże, dla chwały swojego Kościoła dałeś zwycięstwo
w męczeństwie Świętemu Tarsycjuszowi, który upodobnił się do Chrystusa
w Jego męce i śmierci, spraw, abyśmy wstępując w ślady Męczennika,
osiągnęli radość wieczną.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Święty Tarsycjuszu módl się za nami!
Według tradycji święta Cecylia pochodziła z rodziny rzymskich patrycjuszy. W młodości ślubowała dziewictwo z miłości do Chrystusa. Poniosła śmierć za wiarę za panowania cesarza Marka Aureliusza (161-180). W V w. wzniesiono w Rzymie bazylikę ku jej czci. Jest jedną z najsławniejszych męczennic Kościoła Rzymskiego. Jej imię włączono do mszalnego Kanonu Rzymskiego, a także do Litanii do Wszystkich Świętych, co jest wyjątkowym wyróżnieniem. Jej ciało, pochowane w katakumbach niedaleko grobów papieskich. W VIII w. przeniesiono jej relikwie do bazyliki wzniesionej ku jej czci i umieszczono w sarkofagu pod ołtarzem. Z tego samego wieku pochodzi antyfona brewiarzowa: "Cantantibus organis, Caecilia in corde suo soli Domino decantabat", co miało dać początek jej patronatowi nad muzyką kościelną. Przypuszcza się, że Cecylia mogła grać na harfie, ponieważ wtedy patrycjuszki rzymskie często grały na tym instrumencie. Wtedy rodziny patrycjuszów miały w swoich pałacach również organy. Cecylia mogła więc znać ten instrument. Według podania Cecylia lubiła śpiew i muzykę, co też nie było bez znaczenia. Kult św. Cecylii jako patronki muzyki kościelnej popularyzowały bractwa i stowarzyszenia pod jej patronatem. Ich głównym celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej odpowiadającej duchowi liturgii.
W ikonografii św. Cecylia przedstawiana jest jako orantka. Późniejsze prezentacje ukazują ją w tunice z palmą męczeńską w dłoni. Czasami gra na organach. Jej atrybutami są: anioł, instrumenty muzyczne - cytra, harfa, lutnia, organy, płonąca lampka, miecz, wieniec z białych i czerwonych róż - oznaczających jej niewinność i męczeństwo.
Opracowano
na tydz. 16.11.2025. - 23.11.2025.
